Μια κριτική για το Ανάμεσα σε δυο Αγγέλους της Kalli Kent στο Goodreads

" Είναι από τα βιβλία που δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί η ιστορία. Σε ξαφνιάζει ευχάριστα με το βάθος των νοημάτων που μεταφέρει μέσα από τις γραμμές, συνδυάζοντας τις νέες σύγχρονες συνήθειες που έχουμε οι περισσότεροι αποκτήσει των social networks, των καθημερινών μας προβληματισμών, αλλά και της ζωής γενικότερα. Εμβαθύνει στα συναισθήματα, στην κρίση μέσα στην σχέσεις, στις αξίες που τείνουν να χαθούν. "
https://www.goodreads.com/review/show/2100212463

Μια κριτική για τον 'Ορκο της Nikoleta στο Goodreads

" Ένα βιβλίο το οποίο συνδυάζει το ιστορικό μυθιστόρημα με το φανταστικό εκπληκτικά όμορφα. Αρχικά βρισκόμαστε στη Νικόπολη της Ηπείρου της μεταβυζαντινής περιόδου, οπού βρισκόμαστε για να απολαύσουμε διάφορα ιστορικά γεγονότα, τα οποία περιγράφει. Δεν μένει όμως εκεί. Συνδυάζει όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία εθίζουν έναν παραδοσιακό,- ρομαντικό αναγνώστη, μύθους των Βρετανών, των Σκανδιναβών και φυσικά των Ελλήνων, χρησιμοποιώντας ως κεντρικό πυρήνα του βιβλίου, το δημοτικό τραγούδι «Του νεκρού αδελφού», και μάλιστα απαράλλακτο στο βιβλίο. Επίσης λάτρεψα όλα τα λαογραφικά στοιχειά που μου έδινε, ειδικά για την ζωή των Σκανδιναβών. Η ατμόσφαιρα που δημιούργησε είναι ιδανική για το ξεδίπλωμα μιας τέτοιας ιστορίας. Πρέπει να πω ότι κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης είχα ανατριχιάσει και είχα ψυχοπλακωθεί, αυτό όσο περίεργο κ να φαίνεται το λέω για καλό, διότι μιλάμε για το τραγούδι του νεκρού αδελφού, άμα νιώθεις «τριαλαρί τριαλαρό» όσο το διαβάζεις, τότε ξεκίνα κάτι άλλο καλύτερα."
https://www.goodreads.com/review/show/1039734375 

Κριτική για τον Όρκο της Georgette Ioannitca

http://georgette60.blogspot.gr/2017/03/blog-post_31.html?spref=fb

Πολυεπίπεδο βιβλίο που βασίζεται στην παραλογή του Νεκρού Αδελφού με την εντυπωσιακή και αξιοσημείωτη γραφή του κ.Κατσιμπούρη που διαβάζω πρώτη φορά έργο του και παρ'όλο που δεν ανήκω στους αναγνώστες του μεταφυσικού αναγνώσματος,εν τούτοις μου άρεσε η όλη πλοκή και ο τρόπος δομής που έδωσε ο συγγραφέας.Η υπερφυσική ιστορία του νεκρού αδελφού με την σύνδεση της πλοκής(συνδυασμός Ιστορίας - φαντασίας) όμορφα δοσμένη δείχνει τις γνώσεις του συγγραφέα με μία λεπτομερή περιγραφή,ολοζώντανες εικόνες  και με την χρήση καλολογικών και λαογραφικών στοιχείων.(εντυπωσιακές σκηνές η πολιορκία της Νικόπολης,η νυχτερινή διαδρομή του Κωνσταντή στην φύση,η συνομιλία των στοιχείων της φύσης,αλλά και τα διάφορα ήθη και έθιμα της Σκανδιναβίας)Μέσω της πλοκής πληροφορούμεθα την οικογένεια των ηρώων και μας αποκαλύπτονται οι τρόποι σκέψης των ανθρώπων εκείνης της εποχής καθώς επίσης οι δεσμοί οικογένειας,ο θεσμός του γάμου,η μοίρα,ο ξενιτεμός,η δύναμη της κατάρας,ο θάνατος και η μεταβολή της τύχης.Οι αφηγήσεις και οι σκέψεις τόσο του Κωνσταντή όσο και της Αρετής ζωντανεύουν την πλοκή,επιβραδύνουν την υπόθεση,αλλά αυξάνεται η αγωνία.Κυριάρχος βέβαια της πλοκής ο θάνατος,ο οποίος καθορίζει και την εξέλιξη της ιστορίας.
Της Georgette Ioannitca

Κριτική για τη Μάργω του Δημήτρη Αργασταρά στο Diavasame.gr

 http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1385_2493#.V4y6tZnFCIc.facebook

Η «Μάργω» είναι το τέταρτο μυθιστόρημα που μας δίνει ο Καλαματιανός συγγραφέας Φώτης Κατσιμπούρης. Διαθέτοντας αξιοπρόσεκτη γραφή και ενδιαφέρουσες ιδέες, ο Κατσιμπούρης είναι ένας συγγραφέας που έλκεται από το φανταστικό στοιχείο, συνδυάζοντας την Ιστορία με τις μυθικές παραδόσεις και τη λαογραφική έρευνα με τη μυθοπλασία.

Σε αυτό του το έργο πρωταγωνίστριά του είναι μία νύμφη του βουνού, ένα αιθέριο όσο και γήινο θηλυκό πλάσμα, αιωνόβιο και αειθαλές, όπως και η Μεγάλη Βελανιδιά, σύμβολο της φυσικής ισορροπίας και της οικολογικής μέριμνας, την οποία προστατεύει και από την οποία τροφοδοτείται. Στη σύγχρονη εποχή, μια παγκόσμια συνωμοτική οργάνωση που ακούει στο όνομα «Ανέωος Αιών» (δηλαδή της εποχής χωρίς «Έως», χωρίς «Φως» – παρόλο που ομνύει φανερά στον Εωσφόρο) έχει ως στόχο της την απόλυτη καθυπόταξη κάθε φυσικού και ανθρώπινου στοιχείου στη βούληση ενός αδυσώπητου Υπερανθρώπου όπως τον φαντάζεται. Έτσι, ακολουθώντας τοπικές φήμες και γραπτές πηγές αυτή η οργάνωση αναζητά τον τόπο της Μάργως με σκοπό τον έλεγχο και την εξόντωση αυτής της φυσικής θεότητας. Την ίδια στιγμή που μια γυναικεία συντροφιά, η Γυναικεία Αδελφότητα των Δρυϊδισσών της Κορνουάλης, επωμίζεται την ακριβώς αντίθετη επιδίωξη, δηλαδή να προστατέψει τις ιερές και φυσικές δυνάμεις αυτού του κόσμου.

Ένα βράδυ στο μπαρ «Αίνιγμα», κάπου στην περιοχή της Καλαμάτας, ανάμεσα στον γόνιμο κάμπο και τη δεσπόζουσα μορφή του Ταϋγέτου, θα συναντηθούν κάποια από τα πιο σημαντικά πρόσωπα αυτής της ιστορίας. Ο Στέφανος Αργυρός είναι καθηγητής σε τοπικό σχολείο αλλά και γνωστός συγγραφέας. Του αρέσει το μυστήριο και η εναλλακτική όψη του κόσμου, καθώς αναζητά μέσα από τα γραπτά του «μυστικές διόδους για εκείνους τους άλλους κόσμους και τις εναλλακτικές πραγματικότητες», αλλά τώρα δεν ξέρει πώς να προχωρήσει ένα βιβλίο που θέλει να γράψει για την περιοχή. Η Μαρία Μιχαλοπούλου είναι ιατροδικαστής, αντιμέτωπη με μια αλλόκοτη υπόθεση που φαίνεται να έρχεται από το παρελθόν της και να έχει περίεργες προεκτάσεις στο παρόν. Η γνωριμία τους στο μπαρ θα είναι μόνο το πρώτο βήμα για την επικίνδυνη περιπέτεια στην οποία θα μπλεχτούν αλλά και για τη μοιραία δέσμευση για την οποία τους προετοιμάζει η Μάργω... Σε ένα τραπεζάκι λίγο πιο πέρα, ο Νικάνορας Βαλτάζης και η Δήμητρα Πυργιώτη θα σπάσουν τα δεσμά του μελιστάλακτου έρωτά τους εξαιτίας αιφνίδιων όσο και αποκρουστικών αποκαλύψεων...

Όπως αναφέραμε στην αρχή, και σε αυτό το βιβλίο του, η γραφή του Φώτη Κατσιμπούρη είναι αξιόλογη, όμορφη και απολαυστική. Ο συγγραφέας έχει το χάρισμα να δημιουργεί τη μαγεία της αφήγησης και της αναπαράστασης, παρασύροντας τον αναγνώστη σε όσα επιθυμεί να του μεταδώσει. Επιπλέον, η δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας και το ισομοιρασμένο βύθισμα σε ιστορικά, μυθολογικά και μυθοπλαστικά στοιχεία λειτουργούν υπέρ της αναγνωστικής απόλαυσης. Μερικές φορές ο συγγραφέας εγκιβωτίζει στο κύριο σώμα του κειμένου του ιστορίες που αποπνέουν στοιχεία τρόμου, δείχνοντας πως μπορεί να τα καταφέρει και σε αυτό το είδος.

Τα βασικά πρόσωπα του μυθιστορήματος παρουσιάζονται με πειστικό τρόπο, καταφέρνουν να κερδίσουν την προσοχή και τη συμπάθειά μας, αν και είναι φανερό πως το βάρος πέφτει περισσότερο στην ιστορία της ίδιας της Μάργως – εκ του «μαργώνω», παγώνω, ακινητοποιώ, αφού έχει την ικανότητα να αιχμαλωτίζει το βλέμμα και να εξεγείρει τις ανθρώπινες ορέξεις. Κάποια δευτερεύοντα πρόσωπα, όπως ο ομοφυλόφιλος Αντώνης και ο απλός, λαϊκός τύπος Νώντας αποτελούν ευχάριστες πινελιές. Πέρα από τη συγκεκριμένη ιστορία όμως, που μας την αφηγείται με τρόπο γοητευτικό, υποψιαζόμαστε την πρόθεση του συγγραφέα να ανοιχτούν καθολικότερες προεκτάσεις σχετικά με τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τη στάση του ανθρώπου, όπου κυριαρχούν η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και η κατασπατάληση των φυσικών πόρων, εκεί όπου ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξία και η αποκατάσταση της φυσικής αρμονίας έχουν να δώσουν τη δική τους μάχη.

Τελικά, διαβάσαμε τη «Μάργω» ως ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα που πέτυχε να μας αιχμαλωτίσει στις σελίδες του, καθώς μας μετέφερε σε έναν κόσμο μαγείας και περιπέτειας.

Μια κριτική για τη Μάργω από τη συγγραφέα Ευρυδίκη Αμανατίδου

 

http://evriam.blogspot.gr/2016/01/blog-post.html

Με μεγάλη ανυπομονησία περίμενα το νέο μυθιστόρημα του Φώτη Κατσιμπούρη «Μάργω: Φως και Φωτιά» από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Και όπως έγινε και με όλα τα προηγούμενα έργα του ταλαντούχου συγγραφέα, το διάβασα απνευστί. Γιατί έτσι διαβάζονται τα μυθιστορήματα του Φώτη Κατσιμπούρη. Με μια ανάσα και με κομμένη την ανάσα. Ο μαγικός τρόπος που έχει και κατέχει δεν σε αφήνει να αφήσεις από τα χέρια σου το βιβλίο που κρατάς, αν δεν φτάσεις μέχρι την τελευταία σελίδα, χαρίζοντάς σου ένα ολοκληρωμένο ταξίδι πνεύματος και ψυχής.

Ποια είναι όμως η Μάργω;

Το μυθιστόρημα ξεκινάει στη γενέθλια πόλη του συγγραφέα, στην οδό Ναυαρίνου, δίπλα στη θάλασσα, κοινωνώντας μας ένα τοπίο μυστηριακό και αισθησιακό ταυτόχρονα.

Ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Στέφανος Αργυρός βρίσκεται αντιμέτωπος με το μεταφυσικό που δίνεται με τη μυστηριώδη ερωτική γυναικεία φιγούρα της άγνωστης με τα μακριά μαύρα μαλλιά. Ένας δυνατός άνεμος θα μαγέψει τον Στέφανο, που με την ανησυχία την τόση χαρακτηριστική στους πιστούς υπηρέτες της γραφής, αναζητά τη ρωγμή της καθημερινότητας, το σημείο που η μυθοπλασία γίνεται το καράβι που θα ξεφύγει από τα στενά περάσματα του τετριμμένου για να πλεύσει στην ανοιχτή θάλασσα των ιδεών, του αέναου και του άφθαρτου. Η σύντομη συνάντηση με την παράξενη γυναίκα που του φέρνει ένα γράμμα μαζί με ένα χειρόγραφο έχει έναν σκοπό: να τον οδηγήσει στο βουνό, εκεί όπου μύθοι και θρύλοι, από καιρό λησμονημένοι, μιλούν για έναν τόπο ιερό, εκεί όπου δεσπόζει η Μεγάλη Δρυς και όπου τα πάντα ορίζει η Μάργω, τιμωρός κάθε ανίερου.

Η ιατροδικαστής Μαρία Μιχαλοπούλου καλείται να δώσει το πόρισμά της για έναν ακόμα θάνατο. Κατά τη διάρκεια της νεκροψίας θα βρεθεί αντιμέτωπη με τους παιδικούς της εφιάλτες. Γιατί αυτό το άψυχο ανδρικό σώμα με την τρομερή ουλή στο μάγουλο και το φύλλο από σφεντάμι στη στοματική κοιλότητα, το γνωρίζει. Ο τρόμος που έζησε ως παιδί έρχεται και πάλι να την αγκαλιάσει. Πιο πολύ και πέρα από αυτό, είναι και ο μυστηριώδης θάνατος. Τι πόρισμα να δώσει κανείς για κάποιον που εξωτερικά πέρα από κάποιες εκδορές το σώμα του είναι ανέγγιχτο, ενώ τα εσωτερικά ζωτικά του όργανα εντελώς ή σχεδόν απανθρακωμένα και η καρδιά απούσα; Με τη σκέψη ότι του άξιζε του καθάρματος να καεί στην Κόλαση, δίνει ως αίτιο του θανάτου του την καρδιακή ανακοπή και ζητά ολιγοήμερη άδεια από την Υπηρεσία της.

Ο Στέφανος και η Μαρία θα συναντηθούν στον Ταΰγετο στον ξενώνα «Άρτεμις», εκεί όπου θα καταλύσουν πρόσωπα που εν πρώτοις δεν τα συνδέει το παραμικρό. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο, καθώς πολύ σύντομα θα φανεί ότι όλοι αυτοί δεν είναι παρά οι κρίκοι μιας μακριάς αλυσίδας που η άκρη της βρίσκεται πέρα από τον μυστηριακό Βράχο, σε ένα ξέφωτο που κατοικεί αυτή που μαργώνει, που παγώνει τους άνδρες. Το κακό ελλοχεύει παντού, πίσω από ασκητικές μορφές, επιφανείς προσωπικότητες, κάτω από το ένδυμα αστραφτερών ή διαστρεβλωμένων κοσμοθεωριών. Η μάχη ανάμεσα στην αρμονία και τον καταποντισμό, η αναζήτηση της ανθρώπινης αξίας, της πραγματικής έννοιας της αγάπης, της διάκρισης του χώρου και του χρόνου είναι άραγε ζήτημα τριών ημερών (όσο κρατάει η δράση του μυθιστορήματος) ή μήπως αιώνιος αγώνας;

Στους καιρούς που διανύουμε οι προβληματισμοί του συγγραφέα είναι πιο επίκαιροι από ποτέ. Ο αγώνας του ανθρώπου που εκφράζεται ως πάλη του να ξεπεράσει τον φθαρτό του εαυτό είναι κάτι που ιστορικά βιώνουμε ανά τους αιώνες. Πολλά θεωρητικά συστήματα, πολλές εκφάνσεις σε νομοθετικό πλαίσιο, θρησκευτικές αποκλίσεις, και πάντα και πάνω από όλα η σύγκρουση ανάμεσα στο εγκόσμιο δίκαιο και το ηθικό. Τι αναζητάει αλήθεια αυτό το πολύπλοκο κομμάτι της δημιουργίας, ο άνθρωπος; Όπως και να το ονομάσει κανείς, η λέξη που το ενσωματώνει πλήρως είναι η μαγεία. Μαγική είναι η ύπαρξη, μια ύπαρξη στην οποία έχει δοθεί το χάρισμα ή κατά άλλους η κατάρα της ελεύθερης βούλησης. Μαγεία είναι η αρμονία, η ισορροπία, η συνύπαρξη. Μαγεία είναι η αναζήτηση πέρα από τα ορατά και πέρα από τα όρια. Μια αναζήτηση στην οποία ο ίδιος ο άνθρωπος εκχώρησε και αρνητική σημασία, κυρίως αυτή. Μάγοι οι υπηρέτες του κακού, μάγοι όσοι παρέκλιναν από τις επιταγές ενός αυτοκράτορα και των εκπροσώπων του, μάγοι και οι επιστήμονες, όπως εύστοχα αναγράφει και ο συγγραφέας. Μαγεία για τον περιορισμένο κόσμο του ανθρώπου είναι κάθε τι που δεν μπορεί να εξηγήσει, κάθε τι που διαταράσσει τα έννομα, που σκανδαλίζει, που αντιβαίνει σε πολιτικές, θρησκευτικές και κοινωνικές θεωρήσεις. Είναι πολλά αυτά που θα προβληματίσουν τον αναγνώστη που θα διαβάσει το νόημα πίσω από τον μύθο που πλέκει ο Φώτης Κατσιμπούρης.

Κάπου ένας από τους ήρωες λέει χαρακτηριστικά: «Ένα μυθιστόρημα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σύμβαση με το ψέμα, το οποίο έχει καλές πιθανότητες να γίνει εν δυνάμει αλήθεια στη συνείδηση και κυρίως στα συναισθήματα του αναγνώστη. Αν και όχι για πάντα, όχι για πολύ». Και σε ένα άλλο σημείο, κάποιος άλλος ήρωας περιγράφει τον μυθιστορηματικό συγγραφέα ως κάποιον που αντέχει να ζει στον κόσμο του, επειδή «ταξιδεύει» έξω από αυτόν με την καρδιά και τον νου. Ο Φώτης Κατσιμπούρης δεν γράφει άκοπα ούτε άσκοπα. Κάθε δημιούργημά του κρύβει πίσω του μια επιμελή αναζήτηση και αναδρομή στις πηγές για να ορίσει και καθορίσει με σεβασμό προς τον εαυτό του και τον αναγνώστη του αυτό που συνθέτει τον μύθο του. Ιστορικά και γεωγραφικά στοιχεία, λαϊκή παράδοση, φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές θεωρήσεις, αναδρομή στην εποχή του Μεσαίωνα σε μια κατατετμημένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, εποχή που οι θεωρητικές του γνώσεις υποστηρίζουν με απόλυτη συνέπεια. Ο συγγραφέας στήνει ένα καλά δομημένο έργο που κινείται ανάμεσα στο ανθρώπινο και το μεταφυσικό, με καταιγιστικούς ρυθμούς που παραπέμπουν στο είδος που κατηγοριοποιούμε ως θρίλερ, χαρακτηριζόμενο από την έντονη περιπετειώδη αγωνία. Οι χαρακτήρες του συναρπάζουν με τη διαφορετικότητά τους, ιδιαίτερα μέσα από τους ολοζώντανους διαλόγους. Ο Φώτης Κατσιμπούρης κατορθώνει επιτυχώς να δώσει τη σωστή εκφορά χρησιμοποιώντας τις λέξεις με μέτρο, ώστε να ζωντανέψει τους ήρωες στα μάτια του αναγνώστη του. Οι ειδικοί και μη της γραφής γνωρίζουμε πόσο άκοπα και αβίαστα στις μέρες μας γράφεται κάτι για εντυπωσιασμό και μόνο. Ο συγγραφέας δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το δικό του ταξίδι είναι σκληρό, επίπονο και επίμονο, μία διαρκής προσωπική αναζήτηση, ώστε να κοινωνήσει εαυτόν.

Θα κλείσω, ευχαριστώντας τον άξιο συγγραφέα και αγαπημένο φίλο Φώτη Κατσμπούρη για την τιμή που μου έκανε να μου συστήσει τη Μάργω του και να με οδηγήσει στον ιερό της βράχο στον Ταΰγετο, να μου δείξει μέρη του βουνού που έγιναν το έναυσμα για να δημιουργηθεί αυτό το μυθιστόρημα.

Κάθε επιτυχία τού εύχομαι και να είναι πάντα πιστός και αληθινός υπηρέτης της τέχνης του. 

 

Ευρυδίκη Αμανατίδου συγγραφέας

Μια κριτική για τη Μάργω από την Chaido Kouroupaki ! !

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1681496455198156&set=o.127414507413479&type=3&theater

Ένα βιβλίο με ένα πανέμορφο εξώφυλλο, και ένα τίτλο σαγηνευτικό που σε προκαλεί να το διαβάσεις. Έτσι ένιωσα όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του Φώτη Κατσιμπούρη « Μάργω Φως και φωτιά». Είναι ένα μυθιστόρημα φαντασίας που από τις πρώτες σελίδες του καταφέρνει και σε παρασύρει μέσα στον κόσμο του, που μια φαίνεται σαγηνευτικός ενώ την άλλη δείχνει τρομακτικός και απειλητικός ενώ όσο προχωράς μέσα στην περιπέτεια που ξεδιπλώνεται στις σελίδες του δεν παύει να είναι δίκαιος και λυτρωτικός για τον αναγνώστη αλλά και για τους ήρωες του.
Η ηρωίδα του βιβλίου η Μάργω, είναι ένα αιθέριο πλάσμα, μια αμαδρυάδα, μια πανέμορφη μάγισσα, μια μυστηριώδης και σαγηνευτική ιέρεια της Μητέρας Φύσης που η ύπαρξη της είναι τόσο μεγάλη και αιωνόβια όσο και η μεγάλη βελανιδιά στο βάθος του βουνού.
Η Μάργω φανερώνεται και διασταυρώνεται ο δρόμος της με τον Στέφανο- συγγραφέα και την Μαρία που είναι ιατροδικαστής. Στην πορεία φανερώνεται και σε άλλα άτομα, όμως μοιάζει να υπάρχει κάτι που ενώνει την Μαρία και τον Στέφανο μαζί της, σαν να συνδέονται με το παρελθόν το παρόν και το μέλλον που όμως αυτά αποκαλύπτονται σιγά σιγά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Ένα βιβλίο με έντονο το μεταφυσικό χαρακτήρα, ένα μυθιστόρημα φαντασίας και τρόμου με ένα ερωτικό, μαγευτικό σκηνικό, όπου οι ήρωες του καλοί και κακοί προσπαθούν με κάθε κόστος να επιτύχουν τον σκοπό τους. Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα, με έντονα συναισθήματα, γεμάτο αγωνία και αισθησιασμό.
Συγχαρητήρια στον συγγραφέα για το βιβλίο του, που σας προτείνω να το διαβάσετε!!!
 Chaido Kouroupaki

Μάργω και Όρκος σε συγκριτική ανάλυση από τον φιλόλογο Βαγγέλη Ιωσηφίδη

https://www.facebook.com/notes

Έχοντας διαβάσει και τα δύο βιβλία, βρίσκω πως το πρώτο (ο Όρκος) είναι ένα βιβλίο στηριγμένο φυσικά στο δημοτικό τραγούδι. Είναι ένας πολύ ωραίος σκελετός, ο οποίος έμεινε για αιώνες έτσι, και ο συγγραφέας του πρόσθεσε σάρκα, μύες και νεύρα. Ωραία δουλειά, ευχάριστη στο διάβασμα. Παρόλα αυτά, έλειπε το στοιχείο της περιέργειας. Αυτό το κατάλαβα όταν έφτασα στο τέλος, μιας και μετά το θάνατο των αδερφών και της μάνας, μου έμεινε ένα "και τώρα"; Η ιστορία του βαμπιρισμού, της εναλλακτικής ανάλυσής του, ήταν ενδιαφέρουσα, καθώς και η αναφορά στον ασκητή-μοναχό που γνώρισε τον μεταμορφωμένο Κωνσταντή. Η περιέργεια με ώθησε να ρουφήξω το τέλος, μιας και η προσμονή/περιέργεια ήρθε ξαφνικά. Αυτό στη Μάργω υπάρχει εξαρχής. Ως κλασικός φιλόλογος και λάτρης της μυθολογίας είμαι σε θέση να γνωρίζω τα σχετικά με Αμανδρυάδες, δρυίδες, λατρεία της φύσης (Διονυσιακή λατρεία, μαινάδες, Πάνας, Σειληνός, Σάτυροι κτλ.). Παρόλα αυτά όταν εμφανίζεται η Μάργω, ο σκοπός της είναι εξαρχής μυστήριος. Δεν είναι απλά η δύναμη της φύσης: είναι Φύση και πρόσωπο ταυτόχρονα, κάτι που εντείνει το μυστήριο. Όλα καλά μέχρι εδώ. Όσον αφορά την αποδόμηση της εξειδίκευσης του συγγραφέα, στη Μάργω φαίνεται ολοκάθαρα η αυτοαναφορικότητα. Ο Στέφανος γίνεται (αρκετά εύκολα) Φώτης. Μαθαίνουμε πως είναι δάσκαλος, πως του αρέσει το μεταφυσικό κτλ. Πως στο τέλος υπερασπίζεται τη Φύση, το Καλό και δίνει τη ζωή του γι' αυτό. Κάνοντας τη σύγκριση ανάμεσα στα δύο πάλι, βλέπω πως ενώ στο ένα είναι απαραίτητη η λεπτομέρεια στην βυζαντινή ιστορία, γεωγραφία, δόμηση της κοινωνίας και αξιώματα, στο άλλο δεν είναι. Στη Μάργω προκύπτει ένα flash-back σε έναν μεσαιωνικό "δυνατό". Έτσι συμπεραίνω πως ο πραγματικός συγγραφέας ειδικεύεται ή αρέσκεται στα βυζαντινά χρόνια. Δεν εξηγείται αλλιώς η εμβριθής γνώση των αξιωμάτων και των τότε πραγμάτων σε τέτοιο βαθμό. Έπειτα έρχεται η αγάπη προς τη φύση, την αρχαιότητα και το μυστηριακό. Στον "Όρκο" τα πράγματα είναι πιο περιορισμένα. Το παραμύθι δεν αφήνει πολλές διεξόδους αλλά και πάλι ξεφυτρώνει η Αχερώ (αρχαιοελληνικό όνομα, προαιώνια θεότητα - γυναικεία), κάτι που με κεντρίζει. Όταν διάβασα τη Μάργω (και έκανα τη σύνδεση) φάνηκε η ανάγκη του συγγραφέα να τονίσει την μητρότητα, την ανάγκη αποκαθήλωσης της πατριαρχίας και την παντοδυναμία της γυναίκας. Φάνηκε η ανάγκη για αναγωγή σε μυθολογικά χρόνια, αναφερόμενος (ελεύθερος πλέον από ιστορικές συμβάσεις) να αναφέρει κενταύρους, βρικόλακες (στον Όρκο) και άλλα μυθολογικά πλάσματα και να τα συνδέσει με το σήμερα.Σε αυτό το σημείο ενθουσιάστηκα, διότι κι εγώ έχω παρόμοιες ιδέες. Θα σας παραπέμψω στο blog μου: http://skylosofies.blogspot.gr/2015/10/blog-post_13.html Αν διαβάσετε το συγκεκριμένο αυτό άρθρο θα καταλάβετε γιατί μου άρεσε η αναφορά στην προαιώνια διαμάχη πατριαρχίας-μητριαρχίας.Το τελευταίο που θα αναφέρω είναι η προφανής αγάπη για το αιώνιο, το αθάνατο, το άφθαρτο. Στον Όρκο παρεμβάλλεται στο δημοτικό τραγούδι η ιστορία της φυλής των βρικολάκων, η οποία ανάγεται σε κάτι αρχαιότερο από τον ίδιο τον πλανήτη (μου άρεσε η αναγωγή σε ένα μακρινό άστρο). Μαθαίνουμε πως το αθάνατο δεν προορίζεται για όλους και πως έχει ένα τίμημα: ο υποβαλλόμενος στη διαδικασία χάνει τον εαυτό του/την ανθρωπιά του. Όλα καλά μέχρι εδώ. Στη Μάργω μαθαίνουμε πως το αθάνατο (ή μακρόβιο ίσως) μπορεί να επιτευχθεί με δυο τρόπους, τον φυσικό και τον Κακό. Δίνεται η ευκαιρία της επιλογής: όχι επιλογής ανάμεσα σε φθορά και αφθαρσία, αλλά η επιλογή ανάμεσα στο ποιον δρόμο διαλέγουμε για την μακροβιότητα. Η δύναμη της φύσης χαρακτηρίζεται σχεδόν μαγική, ενώ η δύναμη του Ανέωου Αιώνα δαιμονική (εδώ ας αναφέρω πως ετυμολογικά πιο πολύ με παρέπεμψε στο Α- εώς, δηλαδή ο αιώνας που δεν έχει αυγή, ο αιώνας του Σκότους - όλα αυτά πριν διαβάσω την ετυμολογική προσέγγιση του συγγραφέα). Σε κάθε περίπτωση η αθανασία εξαρτάται από διάφορους παράγοντες: την ευημερία της βελανιδιάς ή αντίθετα τις αιματηρές τελετές. Ας πούμε πως ο συγγραφέας προσπαθεί να "χαλιναγωγήσει" ή ¨να βάλει κανόνες" στην αθανασία, η οποία ούτως ή άλλως υπάρχει εκτός κανόνων του ανθρώπου.

Βαγγέλης Ιωσηφίδης, φιλόλογος