Της Κλειώς Τσαλαπάτη για το βιβλίο "Ο Όρκος"

 https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10202010147317915&set=gm.598461936877396&type=1&theater

"Ο ΟΡΚΟΣ", του Φώτη Κατσιμπούρη, από εκδόσεις Ενάλιος-Ωκεανός. Σελίδες: 432 και Τιμή: 16,21 ευρώ. 
 Τί να πω για αυτό το υπέροχο, εξαιρετικό, συγκλονιστικό βιβλίο...? Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν τα συναισθήματα που ένιωσα διαβάζοντάς το. Είναι ένα βιβλίο που μένει ζωντανό στη μνήμη του αναγνώστη, από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα του. Η γνωστή παραλογή του "Νεκρού Αδερφού", η ιστορία της 'μάνας με τους εννιά γυιούς και με τη μία κόρη', ζωντανεύει μέσα από τις σελίδες αυτού του μυθιστορήματος που καθηλώνει τον αναγνώστη από τις πρώτες κιόλας σελίδες του. Η ιστορία τοποθετείται στις αρχές του 9ου μ.Χ αιώνα στη Νικόπολη, στους βυζαντινούς χρόνους όπου οι άντρες, από παλληκαράκια ακόμα, ήταν άντρες με περίσσιο θάρρος και αντρειοσύνη. Όπως υπεράσπιζαν τα κάστρα τους και τον άμαχο πληθυσμό από τους εκάστοτε εισβολείς, στην ιστορία μας από τους Σαρακηνούς, έτσι θεωρούσαν χρέος τους να υπερασπιστούν και την τιμή των γυναικών της οικογένειάς τους, αλλά και να τιμούν τους γονείς τους. Μεγαλύτερο χρέος τους θεωρούσαν την τήρηση των όρκων τους και ειδικά εκείνων που έδιναν στο όνομα του Δημιουργού και Θεού τους. Σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να τηρήσουν την υπόσχεση που έδωσαν πάση θυσία, με οποιοδήποτε τίμημα. Ο συγγραφέας μας μεταφέρει στις ταραγμένες εκείνες εποχές, από τη Βυζαντινή Ήπειρο και την Αχερουσία λίμνη στον παγωμένο Βορρά της Σκανδιναβίας των Βαράγγων, ή Βίκινγκς όπως τους γνωρίζουμε περισσότερο. Οι εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια μας ολοζώντανες, η καθημερινή ζωή των ηρώων μας, οι σκηνές της πολιορκίας του κάστρου της Νικοπόλεως από τους Σαρακηνούς, οι έρωτες, οι αντιζηλίες, η πραγματοποίηση των ονείρων του καθενός από τα πρόσωπα της ιστορίας, η απόλυτη απόγνωση που οδηγεί στην τρέλλα, το πραγματικό και το μεταφυσικό απόλυτα εναρμονισμένα και άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Ένα βιβλίο αριστουργηματικό για το οποίο οφείλω θερμά συγχαρητήρια στον αγαπητό Φώτη Κατσιμπούρη! Τον ευχαριστώ θερμά για αυτό το μαγικό και μυστηριακό ταξίδι που μου χάρισε μέσα από τις σελίδες του "Όρκου" του! Ένα βιβλίο που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσετε φίλοι μου οπωσδήποτε! "Η Αρετή και ο Κωσταντής, ονειρεύονται να χτίσουν τους δικούς τους κόσμους πάνω στη γοητευτική ομίχλη των παραμυθιών της γιαγιάς τους. Η περίοδος όμως της αθωότητας τελειώνει. Η Αρετή θα ερωτευθεί έναν ξένο, και ο μόνος από την οικογένεια που θα υποστηρίξει τον έρωτά της, θα είναι ο αδερφός της, ο Κωσταντής. Εκείνη θα ακολουθήσει τον αγαπημένο της στην πατρίδα του και θα ζήσει μαζί του την απόλυτη ευτυχία, ενώ ο Κωσταντής θα δώσει όρκο στη μητέρα τους ότι αν ποτέ τη χρειαστεί, θα πάει να τη φέρει από τα ξένα... Στους δίσεκτους καιρούς που θα ακολουθήσουν, ο Κωσταντής θα κληθεί να εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στη μητέρα τους... Κι έτσι θα ξεκινήσει ένα ταξίδι για τον παγωμένο βορρά..."

Της Μαργαρίτας Αρβανίτη για το "Ανάμεσα σε δυο Αγγέλους"

https://www.facebook.com/groups/fotiskatsimpouris/permalink/730204413661656/

Margarita Arvaniti

12 Οκτωβρίου 2013

" Ανάμεσα σε δυο Αγγέλους".
Η τοποθέτησή μου για το βιβλίο του Φ.Κατσιμπούρη

Επίκαιρο πάντα το θέμα του βιβλίου! Για απαιτητικούς αναγνώστες της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Ακόμα και ο τίτλος τους ανατρέχει σε βασική αλήθεια της ζωής. Το «ανάμεσα» σημαίνει ανάγκη επιλογής! Η ζωή ολόκληρη και η εξέλιξή της διαμορφώνεται με τις επιλογές μας μέσα από την πάλη των αντιθέσεων, ανάμεσα στο καλό και στο κακό, στο σωστό και το λάθος, ανάμεσα το δίκαιο και στο άδικο. Διαρκής ο αγώνας και η αντιπαλότητα των δυνάμεων εκείνων που στοχεύουν από τη μια σε ανοδική πορεία προς κορυφή , από την άλλη των σκοτεινών δυνάμεων που οδηγούν στον εύκολο κατήφορο της σήψης και της αποσύνθεσης. Ο Φ. Κατσιμπούρης τοποθετεί τους ήρωες του σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης όπου ο κυβερνοχώρος παίζει τον δικό του δυναμικό ρόλο προς την κατεύθυνση αυτή, η οποία συνήθως συμπαρασύρει στην κρίση των αξιών δημιουργώτας έτσι ένα ιδιαίτερα δύσκολο περιβάλλον επιβίωσης των ανθρώπων! Στάσεις ζωής που θεωρούνται μέχρι κάποια στιγμή σαν άξιες και «αξίες» , όπως ο συνδικαλισμός μια εποχής για παράδειγμα, ξεγυμνωμένες από τα «δήθεν» τους , αφήνουν γυμνούς και μετέωρους όσους τις πίστεψαν , με αποτέλεσμα τη δημιουργία νέων για την κάλυψη του κενού που άφησαν οι παλιές. Οι αλλαγές εύκολα δεν γίνονται , ούτε στο μυαλό των ανθρώπων, ούτε στη κοινωνία. Ο συντηρητισμός των ανθρώπων η κούραση από την προδομένη πίστη, τα συμφέροντα που συντηρούν τη σήψη ,δυσκολεύουν την αναγέννηση της ψυχής και της κοινωνίας! Πρέπει να παλέψουν πολύ οι άνθρωποι , όπως και οι ήρωες του βιβλίου να βρουν το δρόμο της «φώτισης» . Τη φώτιση που στηριγμένη κυρίως στην αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους, μπορεί να θα διαμορφώσει μια καλλίτερη κοινωνία και μια καλλίτερη ζωή . Ένα σωρό τα ερωτήματα που περιμένουν απαντήσεις «ίασης» για ένα καλλίτερο κόσμο ! Η αναζήτηση του καθένα προσωπική και στο σύνολό τους , της κοινωνίας! Δύσκολοι, δυσερμήνευτοι οι καιροί και το «κακό» μασκαρεμένο σε καλό εμποδίζει την ερμηνεία τους! Επιβάλλεται η δύναμη του μυαλού για να λύσει «γρίφους» που η αποκωδικοποίηση τους θα βοηθήσουν στη «λύση»! Γρίφους καλούνται να λύσουν και οι ήρωες του! Ο συγγραφέας με δύναμη γραφής , παρουσιάζει χαρακτήρες βαθειά ανθρώπινους, αναγνωρίσιμους στο καθένα μας! Κάνουν τον αναγνώστη να ταξιδεύει μαζί τους , να αγωνιά για τη τύχη τους και τις επιλογές τους! Ο συγγραφέας ανάμεσα στον πραγματικό και τον μεταφυσικό κόσμο που επικουρικά βοηθάει στην αναζήτηση φωτεινών λύσεων, αναδεικνύει με το γραπτό του την ψυχολογική κατάσταση των ηρώων του, την αγωνιώδη αναζήτησή τους και σε κάνει να ζεις την πορεία τους βήμα-βήμας συμπάσχοντας με αυτούς! Η ηρωίδα καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δυο άνδρες σύμβολα, σε δύο άνδρες που ο έρωτας της για τον καθένα αντιπροσωπεύει και ένα ξεχωριστό κόσμο αξιών. Δύσκολη η επιλογή της, όπως συμβαίνει και στη πραγματική ζωή . Ποιος ήρωας θα νικήσει και θα επικρατήσει μέσα από μια συναρπαστική πλοκή των γεγονότων με ανατροπές ,αποκαλύψεις και δυνατά συναισθήματα , κρατούν τον αναγνώστη σε συνεχές ενδιαφέρον! Με τα θέματα που αγγίζει , τους προβληματισμούς που βάζει, τους νέους ορίζοντες γνώσης που πραγματεύεται , ανοίγει προοπτικές που αναγκάζουν το μυαλό να σκεφτεί και να τοποθετηθεί! Να σκεφτεί για απαντήσεις θετικής αλλαγής της ζωής! Ο συγγραφέας με τη γραφή του, τον διαυγή λόγο και τη δομή γενικότερα του βιβλίου του, δεν αφήνει «ακάλυπτο» τον αναγνώστη. Όχι μόνο ο ίδιος του δείχνει δρόμους σκέψης και θεωρητικής θωράκισης αλλά του δίνει και πηγές αναζήτησης που θα μπορέσουν να τον φέρνουν κοντά σε πολύτιμη γνώση! Είναι ένα βιβλίο που ξεχωρίζει στη σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία , αξίζει κανείς να διαβάσει, γιατί πέρα από τη όποια μυθοπλασία που έχει, παρέχει γνώσεις που το κάνουν και ιδιαίτερα χρήσιμο ! Αξίζει να βρει στις καρδιές μας τη θέση που του αναλογεί! Καλοτάξιδο να είναι το βιβλίο και να συνεχίσει με επιτυχία την πορεία του προς τις καρδιές όλο και περισσοτέρων αναγνωστών! Οι ευχές όλων μας, μαζί του και εύχομαι προσωπικά οι προσδοκίες του συγγραφέα και των ανθρώπων που το στηρίζουνε να δικαιωθούν!

Ο Όρκος - ταξιδεύοντας υπερβόρεια

Ένα υπόκωφο βουητό που ερχόταν από κάπου μακριά, έκανε το βουητό των κυμάτων να ακούγεται δεύτερο και πιο φιλικό. Σιγά, σιγά κάλυπτε τη φασαρία της θάλασσας κι έπνιγε τη φωνή του καπετάνιου που συνέχιζε να ουρλιάζει παραγγέλματα προς το πλήρωμα.

«Από πού έρχεται;» φώναξε ο καπετάνιος στο ναύτη που είχε βάρδια στο παρατηρητήριο. Η φωνή του ακούστηκε μόλις και μετά βίας ως το κατάρτι. Ο ναύτης δεν μπορούσε να διακρίνει τίποτα μέσα στη μαυρίλα της νύχτας, μπορούσε όμως να ξεχωρίσει την κατεύθυνση από όπου ερχόταν ο ήχος:

«Από δεξιά, από τη γη Φυν» απάντησε στον καπετάνιο και μετά συμπέρανε μονολογώντας: "ότι κι αν είναι, έρχεται κατά πάνω μας." Στο ίδιο συμπέρασμα είχε καταλήξει και ο καπετάνιος, όταν παράγγειλε στους ναύτες να κάνουν κράτει στα κουπιά. Ότι και αν ήταν, έτρεχε πολύ γρήγορα και σίγουρα δεν ήταν πλεούμενο.

Μαζί με το βουητό που δυνάμωνε διαρκώς, παράξενες εικόνες έτρεξαν στο μυαλό όλων. Εικόνες από ιστορίες των γερόντων για θεριά της θάλασσας και δαίμονες που έκοβαν στα δυο όποιο καράβι τύχαινε να βρεθεί στο δρόμο τους και κατασπάραζαν τους ναύτες, ή τους έπαιρναν μαζί τους σε τρύπες της αβύσσου, κάτω από τη θάλασσα.

Κάποια χέρια παράτησαν τα κουπιά και έκλεισαν τ’ αφτιά τους που δεν άντεχαν τον βροντερό ήχο που πλησίαζε. Κάποια κεφάλια γύρισαν για να κοιτάξουν τι ήταν αυτό που θα τους έστελνε να συναντήσουν τους προγόνους τους, ίσως όχι τόσο τιμημένα όσο θα ήθελαν, μιας και ο εμβολισμός, ή η συντριβή, ή ότι άλλο γινόταν την επόμενη στιγμή, έδειχνε αναπόφευκτο.

Πιο πολύ από όλους, ήθελε να δει ο καπετάνιος γιατί ο φόβος δεν κατόρθωνε, ούτε και ταίριαζε άλλωστε, να σταθεί δυνατότερος από την περηφάνια τη φυλής του και την περιέργεια του ριψοκίνδυνου θαλασσοπόρου. Στύλωσε το βλέμμα εκεί που το σκοτάδι αραίωνε κάπως, καθώς φωτιζόταν από το φως της μεγάλης εστίας που έκαιγε στην πρύμνη του καραβιού. Δυο κίτρινα μάτια άστραψαν πρώτα και μετά η φιγούρα πετάχτηκε σαν δαίμονας από το σκοτάδι, αλλά όχι μέσα από τη θάλασσα όπως περίμεναν.

Ό,τι είδαν, κράτησε δυο ή τρεις στιγμές. Ένα γκριζόμαυρο πλάσμα, σαν σύννεφο σμιλεμένο σε σχήμα καβαλάρη κι αλόγου, κάλπαζε ξέφρενα πάνω από τα κύματα. Οι αφροί τύλιγαν πεισματικά τις οπλές, ενώ στα μεσόκενα από κύμα σε κύμα, τα πόδια του αλόγου έκαναν άλματα στον αέρα.

Ο καβαλάρης, σκυμμένος πάνω στη χαίτη του φοβερού τετράποδου, δεν χαλάλισε ούτε ένα αδιάφορο βλέμμα στους τρομαγμένους Βίκινγκς. Προσπέρασε, στο χιλιοστό, το δράκο της πλώρης και χάθηκε πάλι στο σκοτάδι, με κατεύθυνση τη γη Ζέελαντ.

Με μουδιασμένες κινήσεις, οι ναύτες ξανάπιασαν τα κουπιά, ενώ το βουητό αντηχούσε ακόμα στ’ αφτιά τους. Και θα αντηχούσε για όσο ακόμα τους έμελε να ζήσουν. Ύστερα από λίγο ο καπετάνιος φώναξε στους άντρες του:

«Σκύλοι του Σόγκνε Φιόρντ. Θάρρος! Αφού ο δαίμονας δε μας πήρε μαζί του, κανένα θαλασσινό θεριό και κανένα κύμα δεν είναι ικανό να μας πνίξει.» Κι εκείνοι απάντησαν με μια ομόθυμη άγρια ιαχή.

Όταν μετά από ώρες κόπασε η κακοκαιρία, ο καπετάνιος ξανάφερε στο νου του τον καβαλάρη με το μαύρο άλογο. Αυτή κι αν ήταν ιστορία που άξιζε να πει κάποτε στα εγγόνια του. Και άξιζε γιατί την έζησε στ’ αλήθεια.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ (διήγημα) Φώτης Κατσιμπούρης

   "Με ένα πλατύ τρεμάμενο βλέμμα κοίταξε βαθιά μες στη μαυρίλα που κατάπινε την κατηφόρα πίσω της και ύστερα στύλωσε τα μάτια στον παλιό μύλο, στην κορυφή του λόφου. Το μονοπάτι στο οποίο είχε περπατήσει ανηφόριζε την βραχώδη πλαγιά χαράζοντας μια δυσδιάκριτη πια, στενή κι ακανόνιστη λωρίδα.

   Ένας άστατος χειμωνιάτικος καιρός ξεσήκωνε παράξενα τη νύχτα. Κάποιες φορές τόσο παράξενα, που η νύχτα έμοιαζε να χορεύει υπάκουα στο άγριο ρυθμό που παράγγελνε ο αέρας και μια βροχή που  πλανιόταν αβέβαια στην ατμόσφαιρα. Ολότελα χαμένη σε αυτή την ερημιά, κοντοστάθηκε να πάρει ανάσες. Η νύχτα, χωρίς αστέρια και φεγγάρι σε αυτόν τον τόπο, ήταν πρωτόγνωρα αφιλόξενη.

   Το σκοτάδι ξεχυνόταν ερμητικά ολόγυρα της σπρωγμένο απ’ τον άνεμο, σαν κάποιο μυθικό πουλί που απλώνει μαύρες φτερούγες κι ύστερα στριφογυρίζει ασάλευτα, χαμηλώνοντας σε βάθη ισκιερά και παγωμένα. Ανατρίχιασε. Ανατρίχιασε στην ιδέα πως η νύχτα σε αυτό το μέρος, αποδεικνυόταν ένα πλάσμα ζωντανό, ένα τέρας αχανές κι απροσμέτρητο κι οπωσδήποτε αδηφάγο, που αναστήθηκε απ’ τον αέρα και τη βροχή, ή απλά, επειδή αυτό το παράδοξο της νύχτας συμβαίνει πάντοτε στις ερημιές του κόσμου.

   Δίστασε να συνεχίσει μέχρι το μύλο. Τι μέρος ήταν κι αυτό που βρέθηκε αυτή τη φορά!. Η θέα του παλιού κτιρίου στην κορυφή του λόφου, της έφερε ένα δεύτερο μούδιασμα που το γνώριζε καλά. Ο μύλος έχασκε τα σκοτεινά κενά του, εκεί που κάποτε υπήρχαν παράθυρα, σαν τις τρύπες στη θέση των ματιών κάποιου κρανίου, που ξεπροβάλλει μπροστά σου απρόσμενα, ξεχασμένο στους μαρμάρινους πάγκους, έξω από κάποιο ερημωμένο οστεοφυλάκιο. Απ’ την άλλη ήταν όλη αυτή η παράξενη νύχτα, το αδηφάγο μυθικό πουλί που παγώνει και σκιάζει οτιδήποτε κάτω από αυτό. Δίχως άλλη σκέψη, σχετικά με το που ήταν χειρότερα, μέσα ή έξω απ’ το μύλο, προχώρησε στο μονοπάτι που φάρδαινε για να καταλήξει σε ένα πλάτωμα μπροστά στην πόρτα του παλιού κτιρίου.

   Το μούδιασμα ενός φόβου, πιο δυνατού, το παλιό και γνώριμο, ξανάρθε. Όπως όταν ήταν μικρή και πλησίαζε, τη νύχτα, την αποθήκη στην άκρη της αυλής και ποτέ δεν έφτανε αρκετά κοντά. Πίσω από το νάιλον που κάλυπτε την πόρτα κι έτρεμε σε κάθε πνοή του ανέμου, παραμόνευε η φιγούρα του χειρότερου παιδικού της τρόμου. Ο γέρος. Ο γέρος με την ακαθόριστη μορφή, η με κάποια απ’ τις χίλιες σατανικές που υπέθετε η ίδια ότι παίρνει, όταν έρχεται για να πάρει τα παιδιά.

   Έσπρωξε το ένα θυρόφυλλο. Οι σκουριασμένες ριζέλες έτριξαν παράφωνα και παρατεταμένα. Ενώ προχώρησε για λίγο μέσα στο σκοτάδι, εισέπνευσε τη βαριά μυρωδιά του χώρου, σκόνη και μούχλα ανακατεμένη με τη σαπίλα του ξύλου των παλιών δοκαριών. Πάντα φοβόταν όταν ταξίδευε σε ερημικά μέρη. Αυτή πήγαινε πρώτη κι εκείνος ερχόταν  μετά. Ήταν μια συνάντηση που βασιζόταν σχεδόν στο προαίσθημά της. Κι όμως όλο αυτό, τολμούσε να ομολογεί κατόπιν, της άρεσε. Της άρεσε το περίπου τυχαίο και απροόριστο του ταξιδιού, τα αλλόκοτα μέρη κι ο φόβος που της προκαλούσαν, ο κάθε είδους φόβος σχετικά με εκείνον και πάνω από όλα ο συνολικός φόβος που της ενέπνεε το παιχνίδι. Της άρεσε η προσήλωση στο παιχνίδι. Η προσήλωση που περπατούσε μέσα από το φόβο γλυκά, ηδονικά κι επικίνδυνα.

   Κράτησε την ανάσα της καθώς ένιωσε τη βαριά μυρωδιά του χώρου να την πνίγει και την ίδια στιγμή το κορμί της άρχισε να παγώνει. Από το σαγόνι της  έσταζαν οι σταγόνες εκείνης της αδύναμης βροχής που τελικά την είχε ποτίσει ως το κόκαλο. Πιο πολύ ήταν αυτός ο γνώριμος παιδικός φόβος που την έκανε να παγώνει.

   Το μέρος ήταν όντως πολύ σκοτεινό και παράξενο, πλημμυρισμένο από τους ήχους της σιωπής που στοιχειώνουν όλα τα παλιά ερημικά μέρη. Ήχοι πρωτόγνωροι που αρχίζεις να τους ακούς μόνο σαν βρεθείς ολομόναχος. Τριξίματα, θρόοι, αμυδροί κρότοι του ξύλου, αλλόκοτοι ψίθυροι των τοίχων κι ίσως τα βήματα κάποιου που έρχεται  και ξανάρχεται χωρίς να έφυγε ποτέ από κει. Γύρισε πίσω και στάθηκε στο κατώφλι προτιμώντας να κοιτάζει έξω. Πότε πότε, κάποια αστραπή αυλάκωνε τον ουρανό φωτίζοντας στιγμιαία  το λόφο.

   Κάθε στιγμή που περνούσε ένιωθε όλο και πιο άσχημα. Η καρδιά της επέμενε να κλωτσά, η ανάσα της είχε γίνει  γρήγορη και το κεφάλι της ήταν  βαρύ, παραζαλισμένο, σαν από πυρετό. Όταν άκουσε πατήματα να έρχονται από ένα ακαθόριστο σημείο μέσα από το μύλο, δεν άντεξε άλλο. Τώρα ο φόβος της έγινε θολό νερό που την έπνιγε. Τα πόδια της, μολύβια ασήκωτα, δεν τη βαστούσαν και το κεφάλι της χάθηκε στη δίνη μιας αφόρητης ζάλης. Ούτε που κατάλαβε πότε και πώς σωριάστηκε στο χωμάτινο δάπεδο του μύλου, λίγο πιο μέσα από το κατώφλι της πόρτας.

   Το σώμα της διαλύθηκε καθώς το μυαλό της έφτασε. Έφτασε, όπως γινόταν όλες τις φορές λίγο πριν τον συναντήσει. Έφτασε σε κείνο το μυστικό πολυπόθητο τέρμα, χωρίς να είναι κοντά της, χωρίς να του δοθεί, χωρίς να την έχει ψηλαφίσει εκείνος, παρά μονάχα ο φόβος της γύρω από κείνον.

    Όταν μισάνοιξε τα μάτια, τον ξεχώρισε στο φως μιας αστραπής, να στέκεται στην πόρτα του παλιού μύλου και να μην κάνει τίποτα, σαν να μην τον ένοιαξε καθόλου που τη βρήκε πεσμένη κατάχαμα. Όχι πως την παραξένεψε ο τρόπος του, η απάθεια ήταν μέρος του παιχνιδιού. Μετά άλλαζε σε ένα είδος τρυφερότητας, αφού πρώτα την έκανε να αμφιβάλλει και να αδημονεί για την επόμενη κίνησή του, η οποία ερχόταν ξαφνικά, σχεδόν ανέλπιστα.

   Όπως ήταν πεσμένη στο χωμάτινο δάπεδο του μύλου, ανασηκώθηκε στους αγκώνες και περίμενε. Αυτή τη φορά εκείνος, έμενε για τόση πολύ ώρα παγερά ασάλευτος, που εκείνη άρχισε να αναρωτιέται τι σόι πράμα ήταν αυτό το καινούριο παιχνίδι.Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει ήταν μια αρρωστημένη λάμψη στα μάτια του. Ανατρίχιασε πάλι, όπως όταν ανέβαινε το μονοπάτι του λόφου, τότε που διαπίστωνε πόσο διαφορετική ήταν η νύχτα σε αυτό το μέρος. Τώρα όλη αυτή η παράξενη νύχτα, ήταν η μουντή φιγούρα του στην πόρτα. Η αρρωστημένη λάμψη των ματιών του δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά  το έμβλημα μιας σκοτεινής εξουσίας σε κάθε κομμάτι του κόσμου της.

   Όταν τον είδε να κινείται στο σκοτάδι και να χαμηλώνει  το κορμί του πάνω της, ένιωσε για πρώτη φόρα εκείνον τον άλλον φόβο, αυτόν που ήταν πέρα από κάθε  παιχνίδι και που δεν έχει να κάνει με μια προσχεδιασμένη έξαψη. Ένιωσε τον πανικό, τον μοναδικό και έναν, τον γνήσιο, σκοτεινό κι αδηφάγο επιδρομέα της ψυχής, αυτόν που έρχεται αιφνιδιαστικά, όταν το σώμα συνταράσσεται και κραυγάζει στο μυαλό πως η ζωή κινδυνεύει.

 Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό της και τα δάχτυλα του έπνιξαν την ανάσα της σε μια σφιχτή κι ευέλικτη θηλιά…"

*      *      *

   Όταν κατάλαβε πως όλοι είχαν τελειώσει την ανάγνωση, τους είπε:

   «Κύριοι συνάδελφοι, θα ήθελα μια πρόχειρη διάγνωση».

   Διστακτικά, κάποιος από το μικρό ακροατήριο, τόλμησε να διαμαρτυρηθεί.

   «Μα δε μας δίνετε ούτε καν το ιστορικό της ασθενούς. Τι είναι όλο αυτό;»

   «Ένα κείμενο που έγραψε η ίδια» απάντησε βαριεστημένα.

   «Αν είναι κείμενο της ασθενούς, τότε γιατί περιγράφει σε τρίτο πρόσωπο και το λογοτεχνίζον ύφος στην αφήγηση τι νόημα έχει;»

   «Το τρίτο πρόσωπο στην αφήγηση ή το τρίτο πρόσωπο στην ιστορία;» διέκοψε μια γυναικεία φωνή από τα πίσω καθίσματα.

   Τα μάτια του καθηγητή στιγμιαία καρφώθηκαν πάνω στο πρόσωπο που μίλησε τελευταίο και ύστερα, μάλλον αδιάφορα, αναζητούσαν ένα καινούριο πρόσωπο που θα ήθελε να διατυπώσει τη δική του υπόθεση. Η ταραχή του έμεινε μυστικό δύο προσώπων. Τόσα χρόνια, όσες φορές είχε δώσει την ίδια άσκηση στους ειδικευόμενους, κανείς δεν του είχε αναφέρει ένα τρίτο πρόσωπο στις υποθέσεις που διατυπώνονταν και φυσικά κανείς δεν είχε κατορθώσει να κάνει τελική διάγνωση, αυτήν που ταυτιζόταν με την αλήθεια.

    «Όλα τα χρόνια της νοσηλείας της δεν είπε ούτε μια λέξη. Κατά καιρούς έδινε και ξανάδινε το ίδιο κείμενο. Με μια πιστότητα που φανέρωνε εμμονή. Δεν άλλαζε ούτε κόμμα στο γραπτό της. Μόνο εικασίες μπόρεσαν να γίνουν. Έτσι η θεραπεία της ποτέ δεν ήταν στοχευμένη» πληροφόρησε το ακροατήριο σε μια πράξη γενναιοδωρίας.

     Κάποιος άλλος βιάστηκε να βγάλει ένα συμπέρασμα:

   «Σεξουαλική κακοποίηση μάλλον. Αποστασιοποίηση από τον εαυτό της ως υποκείμενο, ώστε να μην πληγώνεται από την ανάμνηση. Προτιμά να δει τον εαυτό της μέσα στο τραυματικό γεγονός, όπως βλέπει ο συγγραφέας τον ήρωά του μέσα σε μια ιστορία. Αποφεύγει να φτάσει στο τέλος γιατί ίσως επακολούθησε βιασμός. Ίσως και να μην θυμάται το βιασμό, επειδή η ασφυξία που της προκάλεσε ο δράστης την έκανε να χάσει τις αισθήσεις της. Το ότι παρουσιάζει τον εαυτό της να πηγαίνει οικεία θελήσει στον τόπο του συμβάντος και μάλιστα να ανακαλεί οργασμό ή οργασμική ετοιμότητα μέσω του φόβου, πριν εμφανιστεί το άλλο πρόσωπο, δείχνει σύνδρομο Στοκχόλμης».

   «Δε μας είπατε τίποτα σπουδαίο, πρόχειρη η εκτίμησή σας και επιστημονικοφανής» είπε ο καθηγητής καταρρέοντας τον ειδικευόμενο που είχε τολμήσει να δώσει μια δοκησίσοφη διάγνωση. Αυτό το κομμάτι το διασκέδαζε εξαιρετικά ο καθηγητής: να προκαλεί καταρρεύσεις βιαστικών και υπερφίαλων.

   «Είσαστε ελεύθεροι. Μέχρι μεθαύριο πρέπει να μου έχετε παραδώσει τις διαγνώσεις και την προτεινόμενη θεραπεία».

    Καθώς άδειαζε η αίθουσα, η γυναίκα από το κυλικείο έφερε τον καφέ του καθηγητή. Της έριξε μια ματιά ψελλίζοντας ένα ευχαριστώ και ύστερα έσκυψε το κεφάλι στους φακέλους των ασθενών που είχε μπροστά του. Σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα σήκωσε τα μάτια στη γυναίκα που έφευγε.

    «Είστε η καινούρια στο κυλικείο;»

Δεν πήρε απάντηση. Η γυναίκα βγήκε έξω από την αίθουσα κλείνοντας πίσω της την πόρτα. Μια άλλη φωνή τράβηξε το βλέμμα του στα πίσω καθίσματα.

    «Γνωρίζω το τρίτο πρόσωπο».

  Η αξιοπρόσεκτη σίγουρα, τριαντάχρονη μάλλον, γυναίκα, μια από τους νεοαφιχθέντες ειδικευόμενους, πλησίασε στην έδρα. Για τη γυναίκα που κάθισε  αναιδώς στο διπλανό κάθισμα σταυρώνοντας τα πόδια, είχε σκεφτεί πως πέρα από το γεγονός πως ήταν αξιοπρόσεκτη με την πρώτη ματιά, είχε πολύ χρόνο μπροστά του για την προσέξει περισσότερο, όσο θα διαρκούσε η ειδίκευση.

   «Πιείτε τον καφέ σας. Η ιστορία που έχω να σας πω μας αφορά».

   «Σε ακούω» της είπε μπερδεμένος ανάμεσα στο άγχος μιας αποκάλυψης και στην αποκάλυψη που εισέπραττε από το χαδιάρικο, στις τελευταίες λέξεις της, τόνο της φωνής της και από την σαγηνευτική εικόνα της δίπλα του.

   Ο καθηγητής ήπιε μια μεγάλη γουλιά από τον καφέ του και η ειδικευόμενη ξεκίνησε την ιστορία της.

   «Πριν πολλά χρόνια, σε μια μικρή πόλη, ζούσε ένα κοριτσάκι με τη μητέρα του. Πατέρας δεν υπήρχε, γιατί εξαφανίστηκε μόλις η μάνα του κοριτσιού έμεινε έγκυος. Η μάνα δούλευε στο κοιμητήριο της πόλης και κέρδιζε κάποια χρήματα φροντίζοντας τάφους. Συχνά έπαιρνε και το κοριτσάκι της μαζί και έτσι το κοριτσάκι προσπαθούσε να ταιριάξει τα παιδικά του παιχνίδια με τα οστά και τα κρανία που λιάζονταν έξω από το οστεοφυλάκιο μετά τις εκταφές και πριν μπουν στις οστεοθήκες.
   Φυσικά εκείνα τα χρήματα δεν έφταναν και έτσι εκπορνευόταν στην αποθήκη της αυλής του σπιτιού της. Προκειμένου να αποτρέψει την κόρη από το να πλησιάζει στην αποθήκη, της είχε δημιουργήσει έναν σχετικό φόβο: στην αποθήκη πίσω από το νάιλον της πόρτας παραμόνευε τα βράδια, μόνο τα βράδια, ο γέρος που παίρνει τα παιδιά. Ένα βράδυ το κοριτσάκι αποφάσισε να αντιμετωπίσει το φόβο του. Πριν προλάβει να τραβήξει το νάιλον, πετάχτηκε ένας άντρας με στολή. Η ματιά του καρφώθηκε στο πουλί που ήταν ραμμένο στο δίκοχο που φορούσε ο άντρας. Μέσα στην αποθήκη πρόλαβε να δει τη μάνα του μισόγυμνη να συμμαζεύει τα ρούχα της και να ντύνεται βιαστικά.
    Το κοριτσάκι μεγάλωσε, έγινε γυναίκα. Είτε από τύχη, είτε από πείσμα, βρέθηκε να σπουδάζει, ενώ παράλληλα προσπαθούσε να γράψει για να λυτρωθεί από τους δαίμονές της. Η ψυχική της υγεία είχε αρχίσει να κλονίζεται. Όταν έγινε σεξουαλικά ενεργή, διαπίστωσε πως δεν μπορούσε να φτάσει σε οργασμό αν δεν έμπαινε σε διαδικασία φόβου. Μίλησε γι’ αυτό σε κάποιον που νόμιζε πως μπορούσε να εμπιστεύεται. Με τη βοήθεια αυτού του φίλου, τελειόφοιτου της σχολής της, κλείνονταν ραντεβού σε ερημικά μέρη με έναν πρώην τρόφιμο φυλακής που είχε κατηγορηθεί για σεξουαλικά εγκλήματα. Θεατής πάντοτε στις συνευρέσεις ο φίλος της και αντάλλαγμα κάποιες συνευρέσεις μαζί του.
   Την τελευταία φορά ο εραστής της ξέφυγε από κάθε έλεγχο, αποπειράθηκε να την στραγγαλίσει και όταν εκείνη έχασε τις αισθήσεις της τη βίασε με αγριότητα. Θεατής και πάλι ο φίλος της. Η γυναίκα βυθίστηκε σε απόλυτη ψυχική κατάρρευση παρουσιάζοντας συμπτώματα βαριού αυτισμού. Σε μια πράξη εξιλέωσης, ο φίλος της την πήρε στην κλινική όπου έκανε την ειδικότητά του. Μάλλον ήθελε να σιγουρευτεί πως δεν θα συνερχόταν ποτέ. Η γυναίκα είχε μείνει έγκυος. Γέννησε το παιδί της, ένα κοριτσάκι, εκεί που νοσηλευόταν. Το παιδί δόθηκε για υιοθεσία. Έμεινε χρόνια νοσηλευόμενη, ώσπου μια μέρα το έσκασε».

   Ο καθηγητής κατέβασε μια μεγάλη γουλιά από τον καφέ του και μαζεύοντας όση ψυχραιμία του είχε απομείνει της είπε:

   «Ήταν όντως εξιλέωση. Έκανα το καλύτερο που μπορούσα. Τι θέλεις από μένα; Αν νομίζεις ότι μπορείς να με εκβιάσεις γελάστηκες. Πως τα έμαθες όλα αυτά;»

   «Από τη μητέρα μου. Α, ξέχασα να σας πω πως η κόρη της, την οποία εσείς δώσατε για υιοθεσία, κάποτε αναζήτησε τις ρίζες της. Με τη βοήθεια της, η γυναίκα το έσκασε. Με τη βοήθειά της έγινε καλά. Τα φάρμακα που της δίνατε την κρατούσαν σε βαθιά νοσηρότητα. Με τη βοήθεια της κόρης της, σήμερα άρχισε να εργάζεται. Μαντέψτε που. Α, και για να μην σας μείνει κενό στην ιστορία: με τη βοήθεια της κόρης της, χτες βράδυ, ο ανώμαλος, πρώην τρόφιμος φυλακής, που τη βίασε, βρέθηκε... απανθρακωμένος στο αυτοκίνητό του σε μια ερημιά».

   Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και η γυναίκα που είχε φέρει πριν ώρα τον καφέ, ήρθε και στάθηκε μπροστά του.

    «Να σας συστήσω τη μητέρα μου, πρώην ασθενής σας, πρώην ερωμένη σας, πρώην θύμα σας και από σήμερα υπεύθυνη του κυλικείου».

     Στο πρόσωπο του καθηγητή ζωγραφίστηκε μια ηλίθια έκφραση ιλαρότητας ανάμεικτης με απορία.

  «Μη σας ξενίζει η ευφορία που σας καταλαμβάνει. Είναι το πρώτο σύμπτωμα του σεροτονινεργικού συνδρόμου. Τα υπόλοιπα σας είναι γνωστά: υπνηλία, αύξηση τενόντιων αντανακλαστικών, αδεξιότητα, ανησυχία, εφίδρωση, σύγχυση, υπομανία, τρόμος, απώλεια συνείδησης και…θάνατος. Και για να λυθεί και η τελευταία σας  απορία: Με τη βοήθεια της κόρης της σας σέρβιρε έναν καφέ που περιείχε ένα καλό κοκτέιλ από σιταλοπραμίνη, βενλαφαξίνη, κλομιπραμίνη και διάφορα άλλα, το οποίο ήδη σας προκαλεί το σύνδρομο που σας ανέφερα».

   Είδε τη μεγαλύτερη γυναίκα να παίρνει την κούπα του καφέ και να την βάζει σε μια τσάντα. Απόμεινε να τις κοιτάζει. Ένιωθε πως δεν μπορούσε να κάνει το παραμικρό. Τελειώνοντας μπροστά τους, ένα πράγμα ένιωσε με σιγουριά: Πως είναι να είσαι εσύ το θύμα.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ από τη φίλη Χρύσα Μπαλαμπάνη!!!

https://www.youtube.com/watch?v=kKR7Nhfi3d8

Μπάμπης Χαραλαμπόπουλος ποιητής-εκπαιδευτικός, κείμενό του από Παρουσίαση του"Ανάμεσα σε δυο Αγγέλους"(Public Καλαμάτας 14.5.13)

    Το τρίτο βιβλίο του Φώτη Κατσιμπούρη (στο εξης Φ.Κ.) με τίτλο: Άνάμεσα σε δυο Αγγέλους,  είναι ένα μυθιστόρημα που διαβάζοντάς το έχεις την αίσθηση πως ζεις κι εσύ μαζί με τους ήρωες – πρωταγωνιστές την πορεία της ζωής τους.

   Ξεκινώντας από τον τίτλο του βιβλίου και καθώς ακολουθείς τις περιπέτειες των προσώπων, ο τίτλος έρχεται να επιβεβαιώσει τόσο την εξέλιξη της πλοκής όσο και την απαίτησή σου σαν αισθητικό αναγνώστη, να συμβαδίζεις, να κατανοείς και να συμμετέχεις ως συν - εργός στις διαθέσεις, στις σκέψεις και κινήσεις των ηρώων της ιστορίας.

    Η Μελτίνη, μια παντρεμένη γυναίκα με παιδί, γνωρίζει μέσω του χώρου της κοινωνικής δικτύωσης ( f/b) έναν άντρα με το ψευδώνυμο « Μοναχικός άγγελος» ( Πάνος Χρηστακέας ).  Αυτή η γνωριμία της θα γίνει η αιτία να έρθει αντιμέτωπη με τις απρόβλεπτες επιθυμίες του άγνωστου εαυτού της. Η ιδανική σχέση με τον εφηβικό της έρωτα, τον άντρα της Γιώργο, έχει διαρραγεί. Η ίδια νοιώθει να απομακρύνεται από τον κόσμο του άντρα της που θαύμαζε και που απ' την εφηβική της ηλικία είχε ταυτίσει με τον '' Άγγελο της ζωής της ''. Ο αιφνίδιος θάνατος του Γιώργου,  του άντρα της, την βρίσκει μέσα στην δίνη της παράλληλης σχέσης που ξεκινά με τον ''Μοναχικό Άγγελο'' και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για την ζωή της που θαλασσοδέρνεται πια μέσα σε όλα τα άγνωστα αδιέξοδα, ενοχές, πόθους και φόβους που αρχίζουν να την σημαδεύουν ανεπανόρθωτα.

    Καθώς εξελίσσεται η δράση της ιστορίας ο Φ.Κ. εμφανίζει μια γοητευτική και άκρως ενδιαφέρουσα πλευρά της γραφής του – έτσι όπως αυτή ταυτοποιείται και στα δυο προηγούμενα βιβλία του (Σκιοφύλακας και Όρκος). Το βασανιστικό ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής μέσα από τις αδυναμίες και τα πάθη της στην Τελείωση και στον εναγκαλισμό με έναν Ουμανισμό όπου οι σκοτεινές πλευρές της, όπως η αγωνία του θανάτου ή του εξιδανικευμένου Έρωτα δεν θα είναι το πρόβλημα ή η λύση για την γαλήνη της, αλλά η συνείδηση για να αλλάξει ο προσανατολισμός της και ο ανθρώπινος φόβος να μετουσιωθεί σε χαρά για την συνέχιση της ζωής!

    Τα δρώντα πρόσωπα εδώ, συμμετέχουν σε ένα  ''αγγελικό χοροστάσι''. Κάθε πρωταγωνιστής κουβαλά στο είναι  και το γίγνεσθαι των στοχασμών και των πράξεων του και από έναν συμβολισμό εννοιολογικό και μεταστοιχειωμένο από τον κόσμο των αγγέλων στην πραγματική τους ζωή. Οι αγαθοδαίμονες, οι άγγελοι- προστάτες, φύλακες ή τιμωροί, εμφανίζονται πότε μέσα από το πνεύμα του ιδανικού - συντρόφου και συζύγου Γιώργου, πότε ως μηχανόβιοι τσοπεράδες, πότε μέσα από τα πυρακτωμένα συναισθήματα του Ηλία, αλλά πάντα βρίσκονται εκεί, στο πλευρό της Μελτίνης, παρακολουθούν και επεμβαίνουν - ως από μηχανής θεοί - για να αντιμετωπίσουν τις σκοτεινές δυνάμεις, τις δυνάμεις του κακού που εδώ αντιπροσωπεύονται από τον πρωταγωνιστή Πάνο Χρηστακέα που κάθε σκέψη και πράξη του, καθώς προχωρά η πλοκή δημιουργούν στον ίδιο τη συνείδηση πως είναι συνεχιστής, εδώ στη ζωή, της ουράνιας αντι – μαχίας ανάμεσα στα αγγελικά τάγματα της καλοσύνης και του σκότους.

   Η μεγάλη και ουσιαστική ανθρώπινη αναζήτηση, η λυδία λίθος της ανθρώπινης ύπαρξης και της φιλοσοφίας, η αέναη μάχη του καλού με το κακό, του φωτός με το σκοτάδι, συνοδεύουν και σημαδεύουν τις μικρές και μεγάλες στιγμές των δρώντων προσώπων της ιστορίας χαρακτηρίζοντας τις ορατές αντιλήψεις και στάσεις τους.

   Η λειτουργία του ονείρου στην ομαλή εξέλιξη της πλοκής, μια από τις ευρηματικές τεχνικές γραφής του Φ.Κ εδώ στο " Άνάμεσα σε δυο Αγγέλους" δεν διαβάζεται από τον αναγνώστη σαν σκοτεινή σκια του υποσυνείδητου ή σαν άυλο σώμα του ασυνείδητου χωρο-χρόνου των πρωταγωνιστών, αλλά κουβαλά την αλήθεια της ζώσας πραγματικότητάς τους  είτε αυτή χοροστατεί στην σκοτεινή πλευρά της ζωής τους (ανομολόγητοι φόβοι, βεβαιωμένα πάθη, αναντίρρητες ενοχές ) είτε δοξολογείται αυτή η αλήθεια στη φωτεινή πλευρά της ζήσης, στην εκπλήρωση των ευχών και  την ήττα των δυνάμεων του κακού στην αντι- μαχία τους με το καλό. Παρουσιάζονται λοιπόν τα όνειρα μπροστά μας σαν θρυαλλίδες που οι εκρήξεις τους οδηγούν, κατευθύνουν αλλά και συμπλέουν με τα ρεαλιστικά στοιχεία της δράσης με αποτέλεσμα να γίνονται οι απαραίτητες ψηφίδες για να μπορέσουν οι αναγνώστες να συμπονέσουν ή να αρνηθούν τη στάση των προσώπων της ιστορίας.

   Τέλος και σ’αυτό το μυθιστόρημα του που η πλοκή του διαδραματίζεται επικαιροποιημένη μες στη δίνη μιας γενικής πολιτισμικής κι όχι μονάχα πολιτικής ή οικονομικής κρίσης, σαν αυτή που όλοι μας βιώνουμε, ο Φ.Κ εκφράζει τους στοχασμούς και την άποψή του για ζητήματα που όλες και όλους μας απασχολούν όπως:

   Η αλλοτριωτική μορφή του καταναλωτισμού.

   Η πολιτική – οικονομική κρίση, οι εμπνευστές και οι λειτουργοί της.

   Η πορεία του ανθρώπου στην αυτογνωσία του.

   Η πίστη στον άνθρωπο και οι δυνάμεις εκείνες που την ουτοπία του παγκόσμιου Ουμανισμού θα την μεταμορφώσουν σε συνειδητότητα και κάποτε πράξη.

   Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης  (f/b twitter. blogs )  στη διαμόρφωση διαπροσωπικών σχέσεων.

   Τη δύναμη της ύλης απέναντι στη νόηση και κατά πόσο αυτή χτίζει τη μοίρα κάθε ανθρώπου.

   Και ασφαλώς : "...τα μικρά λουλουδάκια που αξίζουν πραγματικά γιατί φυτρώνουν εκεί που η ζωή πολεμιέται..." και που μας θυμίζουν, προσθέτω, πως η ομορφιά της είναι πάντα και πάνω από τις δυσκολίες της._

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ "ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ" ΑΠΟ ΤΗΝ Efi White Tiger

Efi White Tiger
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=575545712455718&set=a.154379097905717.28407.100000008841256&type=3&theater
http://www.facebook.com/Efi.Diamatari

19.3.2013 Φώτης Κατσιμπούρης – Ανάμεσα σε δυό αγγέλους

Ένα βιβλίο που μιλάει για τον έρωτα μέσω διαδικτύου και πώς ξεσηκώνει και αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων που έχουν ανάγκη από κάτι διαφορετικό στη ζωή τους. Για το πώς μια σχέση βαλτώνει μέσα από το πέρασμα του χρόνου, των οικονομικών δυσκολιών, των προβλημάτων γενικότερα και πάνω από όλα της ΜΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Της αποξένωσης των ανθρώπων που οδηγούνται σε λάθος κινήσεις, ψέματα ή που μέσα από τα παθήματά τους «μαθαίνουν» να εκτιμούν την «ΑΛΗΘΙΝΗ» ζωή και όχι αυτή της εικονικής πραγματικότητας. Για το «πόσο καλά» μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας και τι εκπλήξεις επιφυλάσσει μια ανατρεπτική τροπή στη ζωή κάποιου αλλά και με τι δυνάμεις μπορεί να ανταπεξέλθει στις δοκιμασίες του ή ακόμη …. «τι δυνάμεις» βοηθούν να ανταπεξέλθει στις δοκιμασίες του!

Δεν περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι ο κάθε ήρωας «παίζει» τον ρόλο του και «χτίζει» το δικό του κομμάτι όπου και θα κλείσει με το κάθε «υλικό» του την ιστορία.

Η κεντρική ηρωΐδα Μελτίνη παρασύρεται σε μια διαδικτυακή και μετά αληθινή σχέση με τον «Μοναχικό Άγγελο» του φέϊς-μπουκ όπου και γίνεται η αιτία να συμβεί ένα τραγικό γεγονός που θα την οδηγήσει στην εσωτερική αναζήτηση και σιγά – σιγά στην οδό που θα πρέπει να διαλέξει με «καθαρό πνεύμα». Η εξιστόρηση γίνεται από έναν Αρχάγγελο με κάλτ παρουσιαστικό και τον (ας πούμε ακόλουθό του) που βρίσκεται πάντα στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή.

Καλή επιτυχία στον Φώτη και στο ξεχωριστό αυτό βιβλίο του.

Μια επιστολή - αξιολόγηση που μου έδωσε μεγάλη χαρά!!!

Μου κοινοποιήθηκε στο facebook από την Ελένη Στασινού και με γέμισε χαρά και συγκίνηση.
( http://www.facebook.com/photo.php?fbid=570953496272788&set=p.570953496272788&type=1&theater)
Είναι η αξιολόγηση της Μαρίας, αδερφής της Ελένης:

Παρουσίαση του βιβλίου ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

Οι Εκδόσεις Ενάλιος - Ωκεανός παρουσιάζουν το βιβλίο του Φώτη Γ. Κατσιμπούρη "ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ" στο cafe JK Φιλικής Εταιρείας 19-20 Κολονάκι - Αθήνα, το Σάββατο 20/4/2013 στις 19:00.
Την εκδήλωση θα συντονίσει η Χρύσα Μπαλαμπάνη ραδιοφωνική παραγωγός και για το βιβλίο θα μιλήσουν η Ελένη Κεκροπούλου εκδότρια των Εκδόσεων Ενάλιος-Ωκεανός και συγγραφέας, η Ευρυδίκη Αμανατίδου συγγραφέας, η Μαρία Χανιώτου συγγραφέας - ηθοποιός η οποία θα διαβάσει αποσπάσματα του βιβλίου και ο ίδιος ο συγγραφέας.
http://www.facebook.com/events/509042289157591/

ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΠΑΠΠΠΑ : Σκέφτομαι και γράφω...: Πολιτισμός και κουραφέξαλα!!

Σκέφτομαι και γράφω...: Πολιτισμός και κουραφέξαλα!!: Συχνά αναρωτιέμαι για την αλήθεια αυτού του κόσμου. Όλα ξεκινούν με ένα αθώο ψέμα. Έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή στη ζωή του κάθε αν...

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ "ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ"

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ "ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ" ΣΤΙΣ 16/3/2013, ΣΤΙΣ 20.30, ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΟΥΣ 38- ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ.
Συντονιστής: Θανάσης Παντές- δημοσιογράφος.
Ομιλητές: Ελένη Κεκροπούλου-εκδότρια,συγγραφέας.
Ευρυδίκη Αμανατίδου-συγγραφέας.
Φώτης Κατσιμπούρης-συγγραφέας.

Παρουσίαση του βιβλίου μου "Ανάμεσα σε δυο Αγγέλους" στην Καλαμάτα

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ "ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ" ΣΤΙΣ 16/3/2013, ΣΤΙΣ 20.00, ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ-ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΟΥΣ 38- ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ.
Συντονιστής: Θανάσης Παντές- δημοσιογράφος.
Ομιλητές: Ελένη Κεκροπούλου-εκδότρια,συγγραφέας.
Ευρυδίκη Αμανατίδου-συγγραφέας.
Φώτης Κατσιμπούρης-συγγραφέας.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ τελευταίος χορός

ANAMEΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ:
Κι εκείνη, σαν να ήξερε ήδη, πως η πίστα του χορού ήταν το σημείο που την αφορούσε ανέβηκε τα δύο σκαλοπάτια και είδε αυτό που ευχήθηκε πολλές ώρες πριν, τόσο αγνά, δυνατά και παθιασμένα. Ας σε έβλεπα για μια τελευταία φορά. 
Από την άλλη πλευρά είδε εκείνον να ανεβαίνει στην πίστα με βήματα ανάλαφρα, γαλήνια, σίγουρα και αιθερικά. Όπως όλος ήταν μια απόλυτη οπτασία νεότητας και γαλήνης με απόλυτα γήινη και απτή μορφή. Είδε το Γιώργο της εφηβείας, με τα μακριά μαλλιά του να τρεμοπαίζουν ανάλαφρα σε κάθε του βήμα να έρχεται προς το μέρος της. Τον είδε να την πλησιάζει γελαστός, δυνατός και πράος με την πιο άφθαρτη και απαστράπτουσα εκδοχή της μορφής του.
Και τότε, αδελφική εντολεί με ένα του βλέμμα, άφησα τη μουσική, που είχαν διαλέξει οι ψυχές τους σαν παλιά νοσταλγική ανάμνηση να κρατήσουν μέσα τους όλα τα χρόνια που ήταν μαζί, να πλημμυρίσει το χώρο, να τους ενώσει ξανά για τελευταία φορά.
Take my breath away
Την πήρε στην αγκαλιά του και αφέθηκαν να χορεύουν όπως κάποτε, γυρίζοντας και επιστρέφοντας σε ένα μυστικό μέρος μέσα τους, όπως τους έλεγε και το τραγούδι. Ένα μέρος δικό τους, των δυο τους.
Η Μελτίνη έσφιγγε ξανά το σώμα που είχε αποχαιρετίσει σε μια θλιβερή τελετή. Το έσφιγγε και προσπαθούσε να το απορροφήσει μέσα της, να το κρατήσει δικό της και κείνη τη στιγμή και πάντα, να το ενώσει με το δικό της στον αιώνα, αυτό το αλλόκοτο, απτό και συνάμα άπιαστο σώμα του αγγελού της. Κοιτούσε το πρόσωπο του με λατρεία, με την λατρεία που ρέει σαν χείμαρρος από την ψυχή και θέλει να γίνει ένα με το πρόσωπο που αντικρίζουν τα μάτια και προσπαθούσε με αγωνία να φυλακίσει στο πιο πολύτιμο δώμα του είναι της την ομορφότερη προσωποποίηση του έρωτά της του μοναδικού και αληθινού. Και τα δάκρυα σαν ρευστές πνοές αγάπης έτρεχαν στο πρόσωπό της.
Άρχισε να τρέμει, όταν ένοιωσε το φως του προσώπου του να αγγίζει το πρόσωπό της και τα χείλη του αγγέλου της να πλησιάζουν τα δικά της.
http://www.youtube.com/watch?v=mO30ULfOnjE

Φώτης Κατσιμπούρης (Fotis Katsimpouris): ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ: "Ο ΣΚΙΟΦΥΛΑΚΑΣ","Ο ΟΡΚΟΣ","ΑΝΑΜΕΣΑ ...

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.104340786316705.9045.100002223527422&type=3
 ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΜΟΥ:
"Ο ΣΚΙΟΦΥΛΑΚΑΣ","Ο ΟΡΚΟΣ","ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ"

Φώτης Κατσιμπούρης (Fotis Katsimpouris): ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

Φώτης Κατσιμπούρης (Fotis Katsimpouris): ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.149000895254840.33297.127414507413479&type=1

«Μέρα με τη μέρα αλλάζεις. Ξαφνικά, πολύ ξαφνικά ...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΟΥ στον συγγραφέα ΤΑΣΟ ΑΓΓΕΛΙΔΗ ΓΚΕΝΤΖΟ, στο iTABLOID (http://www.itabloid.gr/) για το νέο βιβλίο μου "ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ". Τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ θερμά!!!

http://www.itabloid.gr/

Συνέντευξη: Ο συγγραφέας Φώτης Κατσιμπούρης “Ανάμεσα σε δυο Αγγέλους”

 
Του Τάσου Αγγελίδη – Γκέντζου

Ο συγγραφέας Φώτης Κατσιμπούρης μιλά στην iTabloid για το νέο του μυθιστόρημα. Μετά τον “Όρκο”… “Ανάμεσα σε δύο Αγγέλους.”

Στο νέο βιβλίο σου αναφέρεσαι στην κοινωνική δικτύωση μέσω του διαδικτύου. Σε τι βαθμό και με ποιο τρόπο η κοινωνική δικτύωση έχει μπει στη ζωή μας;
Η κοινωνική δικτύωση μέσω του διαδικτύου, ήρθε να καλύψει ένα κενό στην ανθρώπινη επικοινωνία, στις σύγχρονες κοινωνίες, όπου τα πάντα κινούνται με ταχύτατους ρυθμούς και δεν μένει χρόνος γι’ αυτό που ήξεραν οι παλιότεροι ως κοινωνική δικτύωση μέσα από την δια ζώσης επαφή και τη συναναστροφή στην κοινότητα όπου ανήκε ο καθένας, είτε αυτή ήταν η γειτονιά, το χωριό, η αυλή, το καφενείο, το ανοιχτό σπίτι για συγγενείς και φίλους. Έτσι, η μέσω διαδικτύου κοινωνικότητα έχει μπει δυναμικά στη ζωή μας και λειτουργεί παραπληρωματικά ως προς την κοινωνικότητα που αναπτύσσεται μέσα από παραδοσιακές διαδικασίες. Δεν είναι απαραίτητα καλή ή κακή. Απλά πρέπει να υπακούει σε κανόνες γνησιότητας και ειλικρίνειας και βέβαια σε επίπεδο συναισθημάτων δεν μπορεί να αντικαταστήσει απόλυτα την απλή καθημερινή επαφή με δεδομένο ότι δεν μπορεί να καλύψει όλο το εύρος των αισθήσεων μας. Δεν χρειάζεται βέβαια να πω για τους κινδύνους που κρύβει η μέσω διαδικτύου κοινωνικότητα, ιδιαίτερα για νεότερα άτομα.
Για ποιο λόγο επέλεξες να ξεκινήσεις με αυτό τον τρόπο το μυθιστόρημά σου; Δηλαδή, με μια εξωσυζυγική σχέση που εκκολάπτεται μέσα από το facebook;
Ίσως, επειδή ακριβώς έχει μπει δυναμικά στη ζωή του μέσου ανθρώπου και το γεγονός ότι η γνησιότητα των προθέσεων του άλλου δεν μπορεί να ελεγχθεί, δίνει μια καλή αφορμή για την πλοκή, για το συναισθηματικό μπλέξιμο της Μελτίνης, της ηρωίδας και στη συνέχεια όταν ακολουθεί και η δια ζώσης επαφή με το τρίτο πρόσωπο, η σύγχυση μεγαλώνει δραματικά, φυσικά και το πάθος και οδηγεί σε εσωτερική σύγκρουση. Πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε δυο αγγέλους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ωστόσο η γνησιότητα των προσώπων, ακόμα και κείνων που εμφανίζονται ως άγγελοι, είναι ελέγξιμη και της επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Φυσικά το βιβλίο σου δεν περιορίζεται εκεί, αναφέρεσαι συχνά στην κρίση και την ερμηνεύεις μέσα από τα μάτια του Γιώργου και του Αρχάγγελου, οι οποίοι είναι δύο από τους ήρωες του βιβλίου σου. Γιατί;
Ο χαρακτήρας της ηρωίδας αποτέλεσε μια προσπάθεια συμβολοποίησης της, εν κρίσει αξιών, κοινωνίας μας, του σύγχρονου μέσου ανθρώπου και της σύγχρονης γυναίκας κατά κύριο λόγο. Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από επίπλαστες ανάγκες και έλλειψη απλότητας, μαζί με την τρομοκρατία όλων των επικείμενων κακών που προκαλεί η οικονομική στενότητα της κρίσης, καταφύγιο αποτελεί η προσωπική διαφυγή σε πολλαπλές ψευδαισθήσεις προβαλλόμενων εικόνων απόλυτης ομορφιάς, ευδαιμονισμού και υλιστικής αφθονίας που η ίδια η δομή ενός οικονομικίστικα αρχούμενου κόσμου έχει ήδη παράγει για λόγους αυτοσυντήρησης. Ένας κόσμος εξαπατών και εξαπατούμενος που δυσκολεύεται να δει τις πραγματικές του ανάγκες, την αναγκαιότητα να εξελιχθεί πέρα και έξω από τη δαρβινική διαδικασία που υπακούει στο νόμο της επιβίωσης του ισχυρού και εξαφάνισης του αδυνάτου. Όμως, ο πολιτισμός μας έχει φτάσει σε έναν τέτοιου είδους εξελεγκτικό κορεσμό με την ανισσόροπη ανάπτυξη ανάμεσα σε τεχνολογία-επιστήμη και πνευματική ανέλιξη που θα καταλήξει σε εξαφάνιση του είδους μας συνολικά, αν δεν κάνει τη μετάβαση σε μια άλλη μη δαρβινική δυνατότητα εξέλιξης, κατ’ αρχήν μέσα από δικαιότερες και πιο ανθρωποκεντρικές κοινωνίες. Αφηγητής όλων των παραπάνω συλλογισμών είναι ένα ημιφανταστικό πλάσμα ο Αρχάγγελος και συνοδός του, σε ιδεολογικό και πραγματικό επίπεδο, ο Γιώργος, ο άλλος άγγελος, ο ουτοπικός εραστής της Μελτίνης και κατά σάρκα σύζυγος της.
Ανάμεσα σε δύο αγγέλους. Υπάρχουν αλήθεια άγγελοι, έστω και μεταφορικά;
Νομίζω πως ο κάθε άνθρωπος που κάνει την μεγάλη υπέρβαση του εγώ, της αυταρέσκειας, του ναρκισσισμού, που είναι και αυτό ένα άλλο γνώρισμα του σύγχρονου ανθρώπου, της υλοκεκτρικής του ματαιοδοξίας και γίνεται αγωνιώδης συμπαραστάτης του άλλου, συμπάσχων φύλακας του και υπηρέτης του εμείς, είναι ένας ένσαρκος άγγελος. Αυτή είναι μια ερμηνεία της λέξης άγγελος με τη μεταφορική σημασία. Βέβαια στις παραδόσεις όλων των θρησκειών κατονομάζονται τέτοια πλάσματα. Στη χριστιανική και στην ιουδαΐκή παράδοση είναι πλάσματα απόλυτα ταγμένα από τη φύση τους στην υπηρεσία του Θεού ή του θείου. Υπηρετούν το αγαθό με ένα διαφορετικό τρόπο από αυτόν που μπορεί να το κατανοήσει ο άνθρωπος. Είναι πλάσματα με μονοσήμαντη φύση και για αυτό αδέκαστα απέναντι σε κάθε φορέα του κακού. Και βέβαια από τις τάξεις των αγγέλων προήλθε το αντίπαλο δέος, οι έκπτωτοι άγγελοι, οι δαίμονες – φορείς και ενεργοί του κακού.
Σε κάποια σημεία της γραφής σου εμφανίζεις μια εμμονή με την αναζήτηση της αλήθειας, δίνοντας περίπου μεταφυσικές διαστάσεις στη διαδικασία της αναζήτησης, μέσα από τον ήρωα σου, το Γιώργο. Έχει αξιόπιστες απαντήσεις η μεταφυσική στα ζητήματα του καθημερινού ανθρώπου;
Η αναζήτηση της αλήθειας, από την αρχή των πρώτων θεωρητικών προσεγγίσεων του ανθρώπου, προκειμένου να δώσει απαντήσεις σε υπαρξιακά και οντολογικά ζητήματα, υπήρξε πάντοτε μια εμμονή και συνάμα μια αναγκαιότητα για περαιτέρω εμβάθυνση στον τομέα της φιλοσοφίας. “Ζητήσατε την αλήθεια και αύτη ελευθερώσει υμάς” προτρέπει ο ιδρυτής του χριστιανισμού, άσχετα αν αυτό δεν υπηρετήθηκε από τους μετέπειτα επίσημους εκφραστές και διαχειριστές (δυστυχώς) αυτής της θρησκείας. Αλλά και η επιστήμη, η υπόστασή της και η μέχρι τώρα εξέλιξή της βασίζεται στην αναζήτηση της αλήθειας. Η καθημερινότητα μας στηρίζεται στο βαθμό της αλήθειας που είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε και να προσφέρουμε στους άλλους. Όμως, η αλήθεια δεν είναι μόνο ζήτημα φυσικής, αφού ένα κομμάτι της γεννιέται από τη διαδικασία της εικασίας μέσα από διεργασίες της φαντασίας μας. Οπότε, η μεταφυσική είναι μια προέκταση ή μια άλλη ανάγνωση της αλήθειας. Η μεταφυσική μπορεί να ενισχύσει το στοιχείο εκείνο της ανθρώπινης σκέψης και δράσης που συνιστάται από το όνειρο, τον οραματισμό και το όραμα. Κατ’ αυτή την έννοια μπορεί να παρέχει, αν όχι αξιόπιστες απαντήσεις στα καθημερινά ζητήματα του ανθρώπου, τουλάχιστον νοητικά εργαλεία και όπλα για να κινητοποιηθεί σε φυσικό επίπεδο προκειμένου να δώσει απαντήσεις και λύσεις, πέρα από αυτές που ορίζουν “ανθρωποβόροι”, ας μου επιτραπεί η έκφραση, κανόνες σύγχρονων κοινωνιών γραμμένοι με βάση του νόμους της αγοράς και του χρήματος. Φυσικά, απορρίπτω άρδην κάθε μεσαιωνικού τύπου, εγκιβωτισμένη δογματικά, έννοια μεταφυσικής ή εκείνη τη θρησκευτική μεταφυσική που μετατρέπει τον άνθρωπο σε ένα άβουλο, άπραγο κοινωνικά και τρομαγμένο πλάσμα.
Ένα βασικό θέμα του βιβλίου είναι ο έρωτας. Τι είναι για τους ήρωές σου ο έρωτας και κατ’ επέκταση για σένα. Πόσο σημαντικός είναι;
Αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Δύσκολα μπορεί να απαντηθεί και η ερμηνεία της λέξης έρωτας μπορεί να ποικίλει ανάλογα με τη φάση που διανύει ο καθένας στη ζωή του, όπως συμβαίνει με τους ήρωες του βιβλίου μου. Έρωτας μπορεί να σημαίνει πάθος σε όλα τα επίπεδα για τον άλλον, ταύτιση προσώπων, άσβεστη λαχτάρα να είσαι μαζί με το πρόσωπο που υποκειμενοποιεί τον έρωτα εκείνη τη στιγμή, λατρεία για την κάθε λεπτομέρεια του άλλου προσώπου, από την πιο απλή ιδιαίτερη κίνηση των χεριών του, το χαμόγελό του, την ανάσα του, την αμηχανία του, την απορία στη ματιά του μέχρι την πεμπτουσία της ένωσης μαζί του κατά σάρκα και ψυχή. Κατά βάθος λαχτάρα να αγαπηθούμε, να ξαναβρούμε λατρευτικά το βαθύτερο χαμένο εαυτό μας, ειδωμένο μέσα από τα μάτια του άλλου.
Ο έρωτας είναι υπαρξιακά σημαντικός, είναι ο κατ’ εξοχήν φορέας της ζωής και της διάθεσης για ζωή, είναι το αντίπαλο δέος του θανάτου. Υπό αυτή την έννοια κάνει τον άνθρωπο ικανό να αντιμετωπίζει τον τρόμο του θανάτου. Και βέβαια δεν πρέπει να περιορίζουμε την έννοια της λέξης έρωτας σε αυτό το ούτως ή άλλως υπέροχο συναίσθημα που συνταράσσει και συνταιριάζει δύο ανθρώπους. Σε κάποιο σημείο, όπου ο Αρχάγγελος εξομολογείται τον έρωτά του για μία συνάγγελο, αναφέρω τη φράση: “…έρωτας των πάντων για τα πάντα…”. Η ανώτερη δηλαδή έννοια του έρωτα, η συμπαντική και κοσμογονική του διάσταση, αυτή. που κατά την άποψη μου, εκκίνησε τα πάντα.
Πιστεύεις πραγματικά στη δυνατότητα του ανθρώπου να αλλάξει, έξω από θεωρίες και συστήματα, προκειμένου να αλλάξει και ο κόσμος, όπως πιστεύει ο Γιώργος στο βιβλίο σου;
Δεν θα έμπαινα στη διαδικασία να την χαρακτηρίσω δυνατότητα, γιατί πρωτίστως τη θεωρώ αναγκαιότητα. Θεωρούμε τον εαυτό μας ως ένα είδος που κατέχει το απόλυτο των δυνατοτήτων του φυσικού (ως προς τον πλανήτη μας) κόσμου. Βαυκαλιζόμαστε στη ιδέα μιας διαιώνισης μέσα από κοινωνίες καθορισμένες από τους νόμους της αγοράς και του χρήματος, κοινωνίες εικονικού ευδαιμονισμού, αλλά κατά βάθος πολύ άγριες ως τις μονάδες-πρόσωπα που τις συνιστούν. Κοινωνίες με κρίσεις που αναπαράγονται και γίνονται αντιληπτές μόνο όταν μετρηθούν με κακά οικονομικά μεγέθη ενώ το πριν, η κρίση σε επίπεδο πολιτισμού, πνεύματος και ποιότητας συναισθημάτων, αγνοούνται και κατόπιν. Νομίζω πως το τελευταίο κομμάτι, αυτό που έχει να κάνει με ποιοτική εξέλιξη των συναισθημάτων του ανθρώπου από τα κάτωτερα πεδία ενστίκτων σε αυτά που συντελούν στο εμείς, σε μια ανώτερη συλλογική συνειδητότητα, όπως πιστεύει και ο Γιώργος στο βιβλίο, μπορεί να είναι η απάντηση σχετικά με την επόμενη φάση εξέλιξης του είδους μας.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΥΣ

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.149000895254840.33297.127414507413479&type=1

«Μέρα με τη μέρα αλλάζεις. Ξαφνικά, πολύ ξαφνικά για μένα. Μάλλον, νομίζεις πως αλλάζεις. Νομίζεις πως θέλεις να γίνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που ήσουν ως τώρα. Κατά βάθος, μέσα σου, πολεμάς εμένα.» της είπε και την κοίταξε με μια αλλόκοτη σιγουριά, με μια διαβολεμένη λάμψη στα μάτια, σαν να ήξερε πως κι αυτός όριζε ένα κομμάτι μέσα της.

Η Μελτίνη τρεμόπαιξε το βλέμμα κοιτάζοντας τον σαν χαμένη. Όλα όσα του είπε, ένιωθε πως γίνονταν σαθρά γιατί και η ίδια μπορεί να μην τα πίστευε απόλυτα. Ένα κομμάτι της, αυτό που όριζε ο άντρας απέναντί της, μπορεί να ήθελε όντως να γίνει αυτό που περιέγραψε πιο πριν. Να γίνει μονάχα σάρκα και αίσθημα, αυτό και τίποτα άλλο.

«Μπορώ να στο αποδείξω.» της είπε με ένα αγέρωχο ύφος «πολεμάς εμένα, πολεμάς αυτό που θέλεις πιο πολύ.»

Βρέθηκε πάνω της. Κι αυτή, παθητικά στην αρχή και ύστερα συνειδητά παραδομένη, δεχόταν τα φιλιά και τα χάδια του, το ξεγύμνωμα του κορμιού της από τα χέρια του.